Getuige zijn van deze scène is als in het hart van een nachtmerrie terechtkomen: een ziekenhuis dat door vlammen wordt verteerd. De rauwe energie van het vuur is voelbaar, een chaotische dans van oranje en rood tegen een verstikkende duisternis. Goya's penseelstreken, gedurfd en ongeremd, vangen de directheid van de gebeurtenis; de hectische figuren, weergegeven met snelle, bijna vage streken, brengen de wanhoop over van degenen die in de hel gevangen zitten. Een lichtstraal, mogelijk van een raam of het vuur zelf, doorboort de duisternis en biedt een vluchtige glimp van hoop te midden van de zich ontvouwende tragedie. Ik kan bijna de schreeuwen horen, het geknetter van het vuur en de treurige kreten van de getroffenen. Het emotionele gewicht is immens, een getuigenis van het vermogen van de kunstenaar om de verschrikkingen van oorlog en menselijk lijden over te brengen.