De scène explodeert van drama - een botsing van culturen weergegeven in een symfonie van kleur en beweging. Een Griekse ruiter, stralend in zijn kleding, domineert het doek. Hij is de belichaming van de overwinning, zijn paard een krachtige natuurkracht. De compositie is dynamisch, de figuren zijn vastgelegd in een tijdloze strijd. Het gebruik van impasto door de kunstenaar creëert een voelbare textuur, alsof we de ruwe stof van de kleding en het zweet van de paarden kunnen voelen. Het kleurenpalet wordt gedomineerd door rijke aardetinten, gecontrasteerd door de levendige blauwen en roden van de tegenovergestelde figuren.

Onderaan geeft een Turk zich over, zijn houding is er een van nederlaag, en de andere Turkse figuren bevinden zich in verschillende stadia van onderwerping. De achtergrond suggereert een ruig landschap, dat de felheid van het treffen verder benadrukt. Het is een scène van conflict, ja, maar ook van de rauwe menselijke emoties van angst, moed en de wil om te overleven. Men kan zich niet onttrekken aan de aantrekkingskracht van het hart van dit historische moment, getuige zijn van de strijd en de triomf.