Een grimmige, verontrustende scène ontvouwt zich voor onze ogen, een wervelwind van wanhoop vastgelegd met een rauwe, onverbiddelijke blik. De korrelige textuur van de ets voelt bijna tastbaar aan, alsof we onze hand uit kunnen steken en de ruwe stof van de geïmproviseerde bedden of de ruwe huid van de figuren kunnen voelen. De compositie is chaotisch, maar zorgvuldig geordend, en trekt het oog van de opeengepakte vormen op de achtergrond naar de figuren op de voorgrond, elk een studie van lijden. Het is een wereld van schaduwen en gedempte tonen, het gebrek aan levendige kleuren versterkt het gevoel van troosteloosheid; een getuigenis van menselijke veerkracht in het aangezicht van overweldigende tegenslagen. Het meesterlijke gebruik van de lijn en de schaduw door de kunstenaar creëert een gevoel van diepte dat ons rechtstreeks in de scène trekt en ons dwingt de werkelijkheid van de scène onder ogen te zien.