Σε αυτό το συναρπαστικό έργο τέχνης, μας μεταφέρει σε μία ήρεμη σκηνή, περικυκλωμένη από πλούσια πρασινάδα; η γυναίκα, ντυμένη με μια ρέουσα, κοχλιακή λευκή ρόμπα, στέκεται κομψά δίπλα σε μια ηλιόλουστη αψίδα. Το ύφασμα πέφτει από τον ώμο της και δημιουργεί μια όμορφη αντίθεση με τους γήινους τόνους του τοίχου πίσω της. Στα χέρια της κρατά μια ανθοδέσμη με άσπρα λουλούδια, που φαίνεται να ηχεί με την ζωτική ουσία της άνοιξης. Τα λεπτά χαρακτηριστικά του προφίλ της υποδεικνύουν μια εποχή κλασικής ομορφιάς, παρόλο που υπάρχει μια ατμόσφαιρα μυστηρίου καθώς εκείνη κοιτάζει απαλά το δοχείο που ξεκουράζεται σε μια κόγχη — οι ενέργειές της είναι βαθιά εμπλουτισμένες με σαφή τελετουργική σημασία.

Ο καλλιτέχνης έχει χρησιμοποιήσει απαλές πινελιές που παρέχουν αυτό το έργο με μία ποιότητα ονείρου. Το φόντο χάνεται μέσα σε στρώματα ζωηρών τόνων πράσινου — το ζωηρό πράσινο υποδηλώνει την ορμητικότητα της φύσης γύρω της — ενώ οι παστέλ αποχρώσεις τυλίγουν την περιοχή γύρω της. Αυτή η παλέτα χρωμάτων αντηχεί με την ήρεμη ατμόσφαιρα, προκαλώντας μια αίσθηση ήρεμης αναστολής. Η δεξιοτεχνία του Waterhouse στο φως δίνει ζωή στην μορφή της, προσφέροντάς της μια αιθέρια λάμψη που προσελκύει την προσοχή του θεατή, ενώ τους καλεί να σκεφτούν την σημασία της στιγμής που αποτυπώνεται. Ιστορικά, αυτό το έργο αντικατοπτρίζει την γοητεία του ρομαντικού και μυθικού στο τέλος του 19ου αιώνα, αποτυπώνοντας μια στιγμή που υπερβαίνει το συνηθισμένο, αντανακλώντας την βαθιά ανάγκη μας για σύνδεση με τη φύση και το θεϊκό.