In dit fascinerende werk zit een zeemeermin met lang haar stilletjes op de rotsachtige kust, haar figuur prachtig vastgelegd in profiel. Omhulst door een iriserende staart die tinten blauw en zilver weerspiegelt, schittert haar lichaam tegen de achtergrond van een tumultueuze zee die tegen scherpe kliffen slaat. De rotsen rondom haar, bedekt met zeewier en nat van de oceaan, omlijsten haar delicate figuur met een aura van mystiek. Ze trekt voorzichtig aan strengen haar als ze, ogenschijnlijk verzonken in diepere gedachten, over een diep geheim uit de oceanen lijkt na te denken. Naast haar ligt een bescheiden schelp, gevuld met glanzende parels, die suggereert dat ze zowel verbinding heeft met het land als met de zee— een mengeling van schoonheid en verlangen.

Het kleurenpalet in dit stuk is rijk en evocatief; de diepe blauwe zee trekt de aandacht, terwijl de heldere witte golven zich tegen een bijna etherische kust breken. Waterhouse gebruikt zachte penseelstreken om een hypnose-achtige ritme te creëren die door de hele compositie stroomt. De emotionele impact is merkbaar; de kijker kan bijna het echo van de golven horen en de zachte bries om de zeemeermin heen voelen—haar houding spreekt van verdriet en nostalgie. Historisch weerspiegelt dit werk de fascinatie van die tijd voor mythen en legendes door zowel artistieke expressie als romantische ideeën over schoonheid uit een andere wereld samen te weven. Het talent van Waterhouse om een intieme verbinding te creëren tussen de kijker en het onderwerp maakt deze afbeelding tot meer dan een visuele traktatie, maar ook tot een tijdloos onderzoek naar de verlangens naar iets net buiten bereik.