In dit boeiende werk staat een jonge vrouw voor een grote spiegel, haar figuur elegant gehuld in een vloeiende witte jurk die over de versierde tegels strijkt. John William Waterhouse vangt de essentie van vrouwelijkheid en zelfreflectie, terwijl de vrouw naar haar spiegelbeeld kijkt, kennelijk verloren in de diepten van haar eigen gedachten. De spiegel onthult niet alleen haar fysieke schoonheid met lange, golvende haren, maar suggereert ook een diepere verkenning van identiteit, persoonlijk potentieel en misschien ook kwetsbaarheid. De zachtheid van haar gelaatstrekken wordt prachtig aangevuld door de verfijnde details van haar kleding, met intrikate plooien en texturen die elegantie en verfijning uitstralen. De majestueuze architectuur op de achtergrond roept een gevoel van nostalgie en tijdloosheid op, waardoor deze persoonlijke moment een betoverende aura krijgt.

Het kleurenpalet is een subtiele interactie van wit, zachte kleuren en schaduwgroen die bijdragen aan de etherische kwaliteit van het werk. Het licht danst subtiel over haar jurk, accentueert de delicate stof, terwijl de omringende schaduwen een gevoel van intimiteit oproepen dat in geheimzinnigheid is gehuld. Waterhouse's gebruik van clair-obscur versterkt het emotionele gewicht van de scène, omdat licht en schaduw zich vermengen en een bijna dromerige sfeer creëren. Dit werk, rijk aan symboliek, dient niet alleen als een reflectie van de interne wereld van het onderwerp, maar ook van de bredere thema's van vrouwelijkheid die in de 19e eeuw dominant waren, en bevestigt Waterhouse als een meester in het overbrengen van de complexiteit van menselijke emoties door middel van prachtige en indringende weergave van vrouwen.