In deze betoverende scène ontmoeten we een moment doordrenkt met charme en romantic. Een mystieke figuur, gekleed in een vloeiend gewaad, zit gracieus op de groene grond, haar blote voeten worden zachtjes gekust door het fijne tapijt van delicate bloemen. Ze kijkt omhoog naar een gewapende ridder, wiens geweldige gestalte contrasteert met haar fragiele vorm. Het gezicht van de ridder is gedeeltelijk bedekt, wat een aura van mysterie toevoegt, terwijl hij dichterbij leunt, schijnbaar betoverd door haar charme. Een etherische sfeer omhuldt hen, ontstaan door het zonlicht dat door het loof van het omringende bos filtert — elke straal werpt speelse schaduwen die de dromerige kwaliteit van de setting versterkt.

De meesterlijke techniek van de kunstenaar is duidelijk zichtbaar in de intrigerende details van de figuren en hun omgeving. De ridder, gekleed in gepolijste harnassen, geeft een gevoel van kracht, terwijl de dame, gehuld in diepe paarse tinten en versierd met levendige groene accenten, de aantrekkelijke maar gevaarlijke natuur van de liefde symboliseert — wat de thema's van het gedicht 'La Belle Dame sans Merci' weerspiegelt. Het emotionele gewicht van de compositie is voelbaar; men kan bijna de fluisteringen van verlangen en het geruis van bladeren horen die deze betoverde ontmoeting vergezellen. Het werk van Waterhouse vangt elegant de vluchtige natuur van dit moment en nodigt de kijker uit om na te denken over de diepte van verlangen, gevaar en het onontkoombare verdriet dat de ridder te wachten staat in dit tijdloze verhaal van ridderlijkheid en verleiding.