W tej fascynującej scenie spotykamy moment przesiąknięty czarem i romansem. Mistyczna postać, ubrana w zwiewną suknię, z wdziękiem siedzi na zielonej ziemi, jej bosych stóp muska delikatny dywan z drobnych kwiatów. Spogląda w górę na zbrojnego rycerza, którego potężna sylwetka kontrastuje z jej delikatną formą. Twarz rycerza jest częściowo zasłonięta, co dodaje aury tajemniczości, podczas gdy on pochyla się bliżej, wydaje się zauroczony jej urokiem. Eteryczna atmosfera otula ich, stworzona przez promienie słońca, które filtrują się przez liście okalającego lasu — każdy promień rzuca figlarne cienie, wzmacniając marzycielską jakość scenerii.

Mistrzowska technika artysty widoczna jest w złożonych szczegółach postaci i ich otoczenia. Rycerz, ubrany w polerowaną zbroję, daje poczucie siły, podczas gdy dama, ubrana w głębokie purpury i podkreślona żywymi zieleninami, symbolizuje uwodzicielską, ale niebezpieczną naturę miłości — odzwierciedlając tematy wiersza "La Belle Dame sans Merci". Emocjonalna waga kompozycji jest wyczuwalna; niemal można usłyszeć szept pragnienia i szum liści towarzyszący temu zaczarowanemu spotkaniu. Praca Waterhouse'a elegancko uchwyca ulotny charakter tej chwili, zapraszając widza do refleksji nad głębią pragnienia, niebezpieczeństwa i nieuchronnej smutku, który czeka na rycerza w tej ponadczasowej opowieści o rycerskości i uwodzeniu.