Dzieło przedstawia urzekającą scenę pełną mitologicznej energii; hipnotyzująca syrena z falującymi brązowymi włosami gra na delikatnej lirze, siedząc z wdziękiem na skalnym brzegu. Jej poważne spojrzenie zdaje się przyciągać widza, gdy śpiewa do młodzieńca poniżej, który pojawia się z migoczących fal, oczarowany jej urokliwą obecnością. Kontrast między jego wrażliwą pozycją w wodzie a elegancją jej postawy tworzy intrygującą narrację; wydaje się, że czas zatrzymuje się w tej chwili pragnienia i oczekiwania.

Użycie koloru przez Waterhouse'a jest imponujące, z bogatymi tonami kamieni szlachetnych, które tańczą na powierzchni, podkreślając kontury postaci. Gra światła i cienia wzmacnia emocjonalną głębię tej sceny, sprawiając, że atmosfera jest zarówno marzycielska, jak i melancholijna. Ta praca uchwyca urok pieśni syreny — przyciągając mężczyznę ku nieznanemu losowi, jednocześnie zachęca widzów do refleksji nad takimi tematami jak miłość, niebezpieczeństwo i zmienność emocji w ludzkich relacjach. Kontekst historyczny końca XIX wieku, kiedy fascynacja mitologią klasyczną rozkwitała, dodaje warstwy interpretacji, gdyż to dzieło kanalizuje ponadczasową walkę pomiędzy pragnieniem a samoutrzymywaniem się.