Het kunstwerk toont een betoverend tafereel vol mythologische energie; een betoverende sirene met golvend kastanjebruin haar speelt op een delicate lier terwijl ze gracieus op een rots zit. Haar ernstige blik lijkt de kijker aan te trekken terwijl ze zingt voor een jonge man beneden, die uit de glinsterende golven tevoorschijn komt, betoverd door haar aantrekkelijke aanwezigheid. De tegenstelling tussen zijn kwetsbare positie in het water en haar elegante voorkomen creëert een intrigerend verhaal; het voelt alsof de tijd stilstaat in dit moment van verlangen en verlangen.

Waterhouse's kleurenpalet is indrukwekkend, met rijke juweeltonen die dansen op het oppervlak, en benadrukken de contouren van de figuren. Het spel van licht en schaduw versterkt de emotionele diepgang van dit stuk, waardoor de sfeer zowel dromerig als melancholisch aanvoelt. Dit stuk omvat de aantrekkingskracht van het lied van de sirene — dat de man naar een onbekend lot leidt en tegelijkertijd de kijkers uitnodigt om na te denken over thema's zoals liefde, gevaar en de emotionele golven in menselijke relaties. De historische context van het einde van de 19e eeuw, waarin de fascinatie voor klassieke mythologie bloeide, voegt lagen van interpretatie toe aan dit werk, terwijl het de tijdloze strijd tussen verlangen en zelfbehoud kanalisert.