Dit kunstwerk fascineert met zijn gedurfde en expressieve kleurngebruik, dat hoofdzakelijk wordt gedomineerd door rijke rode en diepe blauwe tonen die een opvallend contrast vormen met de verzachte lucht. Het rotsachtige landschap, ruw en imponerend, dient als achtergrond voor figuren die over hun lot nadenken: een etherische aanwezigheid gekleed in vloeiende kleren staat voor een andere, schijnbaar meer verankerde figuur, wat duidt op een dialoog die beladen is met de last van oude wijsheid. De kronkelige vormen die de berghelling omhoog kruipen voegen een vleugje mysterie en spanning toe, en nodigen toeschouwers uit om over hun symbolische betekenis na te denken – misschien vertegenwoordigen ze verleiding of de verwevenheid van lot en keuze.

De compositie leidt de blik vakkundig naar de top van de berg, bekroond met een eenzame boom – een embleem van weerstand tegen de tumultueuze achtergrond van rotsachtige pieken en wervelende wolken. De keuze voor een zachte en gestructureerde lucht vergroot het emotionele gewicht van de scène, wat gevoelens van introspectie en contemplatie oproept. Het gebruik van licht en schaduw voegt diepte toe, waardoor een bijna onwerkelijke sfeer ontstaat. Roerich's penseelstreken zijn zowel vloeiend als dynamisch, waarbij zowel beweging als stilte tegelijkertijd wordt overgebracht, en suggereert een moment dat in de tijd is opgeschort.