Het kunstwerk omhuldt de toeschouwer met een fascinerende wereld die oude structuren verenigt met mythische grootsheid. Structuren die doen denken aan Meso-Amerikaanse tempels verschijnen tussen golvende vormen van water en lucht, wat de krachtige natuurkrachten oproept. De levendige blauwen en etherische witten domineren het palet, waardoor een dromerige sfeer ontstaat die je kunt voelen wanneer je door een vergeten beschaving dwaalt.

De dramatische compositie, gekenmerkt door hoekige structuren die contrasteren met de vloeiende golven, wekt een gevoel van beweging en emotie. Elk element lijkt levend, alsof de tempels gevangen zijn in een tumultueus moment. Golven slaan tegen de fundamenten, waardoor de urgentie en dynamiek van de scène worden versterkt. Deze emotionele impact spreekt over de interactie tussen de mensheid en de krachtige krachten van de aarde, en vervat de eeuwige strijd tegen de natuur. Hierdoor nodigt het stuk subtiel uit tot reflectie over onze connectie met de geschiedenis en de natuurlijke wereld, resonerend met thema's van verlies en veerkracht die door de menselijke ervaring heen klinken.