De scène ontvouwt zich met een stormachtig drama; een wervelende hemel van sombere grijstinten en woelige blauwen domineert het bovenste register, wat een sfeer van diepe onrust suggereert. Donkere, dreigende wolken verzamelen zich, hun vormen worden weergegeven met brede, expressieve penseelstreken die een gevoel van gewelddadige beweging overbrengen. Daaronder is het landschap een studie in contrasten: een woelige zee, weergegeven in tinten die lijken op de lucht, rolt en kolkt, terwijl een dor, rotsachtig terrein de voorgrond inneemt. Dit land wordt bevolkt door figuren, waarvan de vormen worden gesuggereerd in plaats van precies gedefinieerd, die zich bezighouden met hectische activiteit. Hun donkere silhouetten duiden op een rituele bijeenkomst, een geheime bijeenkomst gehuld in mysterie. Een vervallen, gotisch geïnspireerde structuur rijst op in de achtergrond, de bogen en het skeletachtige geraamte dragen bij aan de dramatische kwaliteit en de historische context van het schilderij. Het is een scène van dreigende ondergang, of misschien een viering van het macabere; een overtuigende weergave van de duistere kant van de menselijke natuur en de kracht van mythische verhalen.