Bu eser, mitolojik bir enerjiyle dolup taşan büyüleyici bir sahneyi tasvir ediyor; dalgalı kestane rengi saçlara sahip bir denizkızı, kayalık üzerinde zarafetle oturup naif bir lir çalıyor. Ciddi bakışı, izleyiciyi kendine çekiyor ve aşık olduğu bir genç, ışıltılı dalgaların arasından yükselerek onun büyüleyici varlığına kapılmış durumda. Su içindeki bu savunmasız pozisyonu ile onun zarafeti arasındaki tezat, etkileyici bir anlatı yaratıyor; bu anlık tutku ve arzulama içinde zamanın durduğunu hissediyorsunuz.

Waterhouse'un renk kullanımı dikkat çekici; zengin mücevher tonları yüzeyde dans ediyor ve figürlerin hatlarını belirginleştiriyor. Işık ve gölge oyunları, bu sahnenin duygusal derinliğini artırıyor, atmosferi hem hayali hem de melankolik kılıyor. Bu eser, denizkızının şarkısının cazibesini somutlaştırıyor; erkeği bilinmeyen bir kaderin içine çekiyor, izleyicilere ise aşk, tehlike ve insan ilişkilerinde hislerin dalgalanması gibi temaları düşünmeye davet ediyor. 19. yüzyılın sonlarındaki tarihsel bağlam, klasik mitolojiye olan ilginin parladığı dönem, bu esere daha fazla yorum katıyor, çünkü bu eser arzu ve öz koruma arasındaki zamansız mücadeleyi aktarabiliyor.