Bu eser sakin bir anı yakalıyor; akışkan, açık mavi bir elbise giymiş bir figür, sessiz çevresine mükemmel bir şekilde uyum sağlıyor. Kadının duruşu rahat ama ilgi çekici; bir taşın üzerinde zarif bir şekilde oturmuş, uzakta bir şeye bakıyor. Sol eli nazikçe bir inci zincirini tutuyor, bu ise usulca sarkarak ince bir ışık yansıtıyor; bu büyüleyici detay bir özlem ya da belki de nostaljinin hikayesini gizliyor. Eserin duygusal etkisi güzellik ve içsel sorgulama temalarını anlatıyor; figürün dikkatle düzenlenmesi, doğayla yakın bir ilişki işaret ediyor. Zamanın durduğunu hissettiriyor; onun varlığının yumuşak çekiciliği içinde kaybolmuş durumda.

Waterhouse’un fırça çalışması ustaca; yumuşak tonlarda mavi ve yeşil ile dolu bir palet kullanıyor ve çevredeki doğal kahverengilerin oluşturduğu taze bir tezat yaratıyor. Arka plan ışık ve gölgelerle dans ediyor gibi görünüyor; izleyiciyi doğa ve insanlığın uyum içinde var olduğu bir dünyaya taşıyan rüya gibi bir atmosfer yaratıyor. Hatlar ve biçimler akıcı bir şekilde sunulmuş, sahnenin etereal kalitesini vurguluyor. Üzerine bir adım daha atarken, yaprakların rüzgarda fısıldarken ve yakındaki suyun hafif sesi gibi duyuluyor, sanki izleyiciyi daha yakına çağırıyormuş gibi. Bu resim sadece bir figürün tasviri değil, yalnızlık ve sadelik içinde bulunan tatlı sevinçlerin bir ifadesi; gündelik anların içinde gizli olan güzelliği hatırlatıyor.