Bu duygusal eserde, yas ve kaybın ezici duyguları, renk ve biçimlerin kaotik bir girdabında birleşiyor. Merkezdeki figürler, solgun tonların arka planında keskin bir şekilde belirginleşiyor ve gergin bir yakınlık yakalıyor; bir figür diğerini kucaklıyor, biçimleri neredeyse birleşmiş, ama ilişkileri inkar edilemez bir mesafe var – rahatsız edici bir sessizlik etrafı sarıyor. Cesur ve kontrolsüz fırça darbeleri, sadece bağlantılarının aciliyetini vurgulamakla kalmıyor, aynı zamanda her karakterin içsel çaresizliğini de çağrıştırıyor.

Renk paleti özellikle etkileyici; derin kırmızılar ve kasvetli yeşiller tuvali domine ediyor, neredeyse hayaletimsi figürlerle keskin bir tezat oluşturuyor. Kadının yüzü hastalıklı yeşil tonuyla betimlenmiş, bu da acıyı ve yabancılaşmayı vurguluyor – dayanılmaz yasın ağırlığını hatırlatıyor. Işık ve gölgeler arasındaki etkileşim, duygusal ağırlığı daha da artırarak izleyicileri insan acısı ve yaşamın kırılganlığı üzerine düşünmeye davet ediyor. Bu, sanatçının bu dönemdeki eserlerinde sıkça tekrarlanan bir temadır.