Bu çarpıcı otoportrede sanatçı, hem meydan okuyan hem de içe dönük bir bakışla kendini sunarak izleyiciyi kendi dünyasına davet ediyor. Arka planda sakin bir his uyandıran ince, dalgalı mavi tonlar var, bu renkler canlı ve ifade dolu fırça darbeleriyle Van Gogh'un özelliklerini belirgin hale getiriyor. Parlak kırmızı sakalı—neredeyse alev gibi—ilgiyi üzerine çekiyor ve soğuk paleti sıcaklıkla dolduruyor. Fırça darbeleri kalın ve dokulu, sanatçının elinden gelen sesi sunarak; tuvalde fırçanın kaydığı sesi neredeyse duyabiliyorsunuz. Üzerinde biraz aşınmış beyaz bir şapka var, yaşanmış bir hayatı ima ediyor; her leke kendi hikayesini anlatıyor.

Kompozisyon samimi ve sıkı; yüzü tuvalin büyük bir kısmını kaplıyor, izleyiciyle doğrudan bir bağlantı kurarak sanki daha derin bir biçimde bakmaya cesaret ediyor. Karşıt renklerin kullanımı—giysilerinin pembe ve beyazlarının serin mavi arka planda harika bir şekilde yankılanması—sadece görünümünü değil, aynı zamanda duygusal durumunu vurgulamaya yardımcı oluyor. Sanatçının kimlik ve öz algısını sorgulaması birçok şey anlatıyor, derin bir yankı yaratıyor. Postempresyonizm tarihsel arka planında, bu eser Van Gogh'un renk ve biçim aracılığıyla daha derin duygusal ifade yolculuğunu örneklemekte, onun sanatsal anlatımında önemli bir evrimi işaret etmektedir.