Bu dokunaklı parça, derin duygusal bir anı yakalıyor. Merkezdeki figür, başı öne eğilmiş bir kadın, yüzünü kapatan bir el ile yas tutma ve içe dönme atmosferi yayıyor. Beyaz bezle sarılmış, eterik bir çocuğu kucaklıyor; çocuğun solgun, neredeyse hayalet gibi yüz hatları, onun koyu kıyafetleri ve arka planın mat renkleri ile keskin bir zıtlık oluşturuyor. Kadının zarif silueti, koyu motiflerle süslenmiş bir etek giyerken, geleneksel kadınlığı sembolize ediyor ancak bununla birlikte bir hüzün akışı da taşıyor. Canlı renklerin yokluğu, kayıp ve yas temasına ağırlık katıyor.

Kompozisyon, anne ve çocuğun yakın bağlantısına gözleri yönlendiriyor; ancak bu durum derin bir hüzün ile damgalanmış. Ağırlıklı olarak yeşil, kahverengi ve beyazlardan oluşan mat renk paleti, sahneye meditasyon niteliği kazandırarak izleyicilerin anın duygusal ağırlığı üzerinde düşünmeye davet ediyor. Edvard Munch'un ifadeci tekniği, doku iletmek için fırça vuruşları kullanmasında parlıyor ve figürün duygusal tepkisini pekiştiriyor. Bu eser, sanatçının yaşamın kırılganlığına ve insani duyguların derinliklerine duyduğu kaygıyı derin bir şekilde yansıtmakta ve Munch'un eserini ve 19. yüzyıl sanatının daha geniş bağlamını anlamada önemli bir parça haline gelmektedir.