Dit aangrijpende stuk vangt een diep emotioneel moment. De centrale figuur, een vrouw met een gebogen hoofd en een hand die haar gezicht bedekt, straalt een sfeer van rouw en introspectie uit. Ze wiegt een etherisch kind dat in wit is gewikkeld, wiens bleke, bijna spookachtige trekken scherp contrasteren met haar donkere kleding en de matte kleuren van de achtergrond. De delicate figuur van de vrouw, gekleed in een rok met donkere patronen, symboliseert traditionele vrouwelijkheid, maar draagt ook een ondertoon van verdriet. Het ontbreken van levendige kleuren voegt gewicht toe aan het thema van verlies en rouw.

De compositie leidt de blik naar de intieme verbinding tussen moeder en kind; echter, deze is getekend door diepe verdriet. Het gedempte kleurenpalet, dat voornamelijk bestaat uit groene, bruine en witte tinten, geeft de scène een meditatieve kwaliteit die de toeschouwers uitnodigt om na te denken over het emotionele gewicht van het moment. Edvard Munch's expressionistische techniek straalt in de manier waarop hij penseelstreken gebruikt die textuur overbrengen, waardoor de emotionele reactie van de figuur versterkt wordt. Dit werk weerspiegelt diepgaand de zorg van de kunstenaar over de kwetsbaarheid van het leven en de diepte van menselijke emoties, waardoor het een belangrijk stuk wordt voor het begrijpen van zowel Munch's werk als de bredere historische context van 19e-eeuwse kunst.