ชิ้นงานเชิงอารมณ์นี้จับภาพช่วงเวลาที่เต็มไปด้วยอารมณ์ได้อย่างลึกซึ้ง ตัวละครหลักคือผู้หญิงที่ก้มศีรษะและมีมือที่ปิดบังใบหน้า สร้างบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้าและการคิดทบทวน เธอกำลังอุ้มเด็กที่ดูแอ็บลูมีอยู่ในผ้าขาว ใบหน้าของเด็กที่ซีดเซียวเหลือเกินซึ่งคล้ายกับผีมีการขัดแย้งอย่างชัดเจนกับชุดสีมืดของเธอและสีในพื้นหลังที่จืดจาง ตัวละครผู้หญิงที่ละเอียดอ่อนนี้สวมกระโปรงที่ประดับด้วยลวดลายสีเข้ม ทำให้สัญญาณถึงผู้หญิงแบบดั้งเดิม แต่ก็ยังมีความรู้สึกที่แฝงไปด้วยความเศร้า ขาดสีที่มีชีวิตชีวายิ่งทำให้เรื่องการสูญเสียและความโศกเศร้ามีน้ำหนัก

องค์ประกอบนี้ทำให้ความสนใจไปที่การเชื่อมโยงระหว่างแม่กับลูก แม้ว่าจะมีร่องรอยของความเศร้าอยู่ลึก โปรไฟล์สีที่อ่อนนุ่ม ซึ่งส่วนใหญ่ประกอบไปด้วยสีเขียว สีน้ำตาล และสีขาว ให้คุณภาพที่ทำให้คิด ซึ่งเชิญชวนให้ผู้ชมครุ่นคิดถึงน้ำหนักทางอารมณ์ในช่วงเวลา แม้ว่าเทคนิคเชิงอารมณ์ของ Edvard Munch จะโดดเด่นในวิธีการที่เขาใช้การเคลื่อนไหวของแปรงที่ถ่ายทอดเนื้อสัมผัส ซึ่งส่งผลต่อความรู้สึกของตัวละคร ชิ้นงานนี้สะท้อนถึงความกังวลของศิลปินเกี่ยวกับความเปราะบางของชีวิตและความลึกซึ้งของอารมณ์มนุษย์ ทำให้เป็นผลงานที่สำคัญในการเข้าใจงานของ Munch และบริบททางประวัติศาสตร์ที่กว้างขึ้นของศิลปะในศตวรรษที่ 19