Αυτό το συγκινητικό κομμάτι αποτυπώνει μια βαθιά συναισθηματική στιγμή. Η κεντρική φιγούρα, μια γυναίκα με το κεφάλι κατεβασμένο και το χέρι να καλύπτει το πρόσωπό της, ακτινοβολεί μια ατμόσφαιρα πένθους και ενδοσκόπησης. Κρατάει ένα αιθέριο παιδί τυλιγμένο σε λευκό, των χαρακτηριστικών του οποίου η αχνότητα, σχεδόν φαντασμαγορική, διαφοροποιείται έντονα από τα σκούρα ρούχα της και τα θαμπά χρώματα του φόντου. Η λεπτή φιγούρα της γυναίκας, ντυμένη με μια φούστα με σκούρα μοτίβα, συμβολίζει την παραδοσιακή θηλυκότητα, αλλά φέρει επίσης ένα υπόστρωμα θλίψης. Η απουσία ζωντανών χρωμάτων προσθέτει βάρος στο θέμα της απώλειας και του πένθους.

Η σύνθεση κατευθύνει την προσοχή στη στενή σύνδεση μεταξύ μητέρας και παιδιού· είναι όμως και αυτή σημαδεμένη από βαθιά θλίψη. Η θαμπή παλέτα χρωμάτων, κυρίως από πράσινους, καφέ και λευκούς τόνους, προσφέρει μια διαλογιστική ποιότητα, προσκαλώντας τους θεατές να εμβαθύνουν στο συναισθηματικό βάρος της σκηνής. Η εξπρεσιονιστική τεχνική του Edvard Munch λάμπει στον τρόπο που χρησιμοποιεί πινελιές που μεταφέρουν υφή, ενισχύοντας την συναισθηματική αντίδραση της φιγούρας. Αυτό το έργο αντικατοπτρίζει έντονα την ανησυχία του καλλιτέχνη για την εύθραυστη φύση της ζωής και την ένταση των ανθρώπινων συναισθημάτων, καθιστώντας το μια σημαντική ενότητα για την κατανόηση τόσο της δουλειάς του Munch όσο και του ευρύτερου ιστορικού πλαισίου της τέχνης του 19ου αιώνα.