In dit boeiende kunstwerk wordt een boerin van achteren afgebeeld, vastgelegd in actie terwijl ze in de aarde graaft. De focus op haar houding—een lichte buiging van de rug en de naar beneden gerichte hoek van de schep—geeft een gevoel van arbeid en vastberadenheid weer. Het spel van licht en schaduw voegt diepte toe aan haar brede rok en benadrukt de texturen van zowel stof als aarde. De horizon lijkt bijna dromerig, wat een levendige achtergrond creëert die haar eenzame inspanning benadrukt.

De kunstenaar maakt gebruik van een rijke contrast tussen donkere en lichte tonen, waarbij aardse bruin- en gedempte grijstinten de overhand hebben in het palet. Deze keuze roept de warmte en de barre werkelijkheid van het plattelandsleven aan het eind van de 19de eeuw op. Een sterke emotionele onderstroom doorloopt het stuk; het spreekt over inspanning, veerkracht en de waardigheid die in arbeid te vinden is. De anonimiteit van de boerin nodigt kijkers uit om hun eigen verhalen op haar te projecteren, waarbij de universele ervaring van hard werken en de connectie met de aarde wordt vastgelegd. Dit kunstwerk dient niet alleen als een weergave van een enkel moment, maar ook als een krachtige eerbetoon aan de arbeidersklasse en hun invloed in de structuur van de samenleving.