Bu resim görsel bir şiir, dokunaklı bir ağıt, sanayileşen bir dünyanın fonuna karşı bir çığlık. Kompozisyon, rahatsız edici bir şehir manzarası, rahatsız edici yan yana gelişlerle noktalenmiş modern bir metropolün parçalanmış bir görüntüsü. Bir elbise asılı, Frida'nın kimliğinin sembolü gibi havada asılı duruyor, diğer unsurlara kırılgan çizgilerle bağlı. Özgürlük Anıtı gibi öğeler, Frida'nın etrafında çökmekte olduğunu hissettiği değerlerin keskin bir hatırlatıcısıdır.

Sanatçı, baskın mavi ve yeşillerin olduğu soğuk bir palet kullanır, ancak fabrikaların kırmızısı ve binanın altındaki alevler, yıkımın karşıtı ve belki de tutkunun içgüdüsel bir sıcaklığını ekler. Sanki eskinin saflığının kaybını ve yeninin yozlaşmasını gösteriyor. Yabancılaşma ve huzursuzluk fısıldayan, amansız değişim karşısında insanlık hali hakkında güçlü bir ifade, kayıp ve ruhun kalıcı gücü üzerine bir yansıma.