Bu dokunaklı eser, melankolinin özünü güzelce tasvir eden bir sahneyi yakalıyor. Soylu bir soydukunu ima eden zarif giysiler giymiş bir genç kız, bir mezarın üzerine yaslanmış, başı nazikçe koluna yaslanmış. Kumaş etrafında yumuşak bir şekilde akıyor, hareketsizliğinin zarafetini yansıtıyor, ayakları soğuk taşın üzerinde sarkıyor ve mezarın sıcaklığı ile soğukluğu arasında bir karşıtlık yaratıyor. Arka planda, gotik mimari ve soluk tonlarla ayrıntılı bir şekilde çizilmiş detaylar, onun yalnızlığını vurguluyor; adeta bu anın arkasındaki hüzünlü hikayeyi kapsayarak bir mezar gibi hissediliyor. Eski taşın sessizliğini neredeyse duyabiliyor ve zaman içinde kaybolan hayallerinin ağırlığını hissedebiliyorsunuz.

Renk paleti yumuşak pastel ve sıcak toprak tonları ile dolu, izleyiciyi çeken bir uyum sağlıyor; bu yumuşaklık ağır bir temayla keskin bir tezat oluşturuyor. Millais, ışığı benzersiz bir şekilde yakalayan bir teknik kullanarak, giysilerin ve taşın yüzeylerinde nazikçe yansımasına izin veriyor ve onun hassas formuna derinlik katıyor. Bu eserin duygusal derinliği, evrensel bir hüzün ve özlem deneyimini yansıtıyor; sanatın dokusu içinde ustaca işlenmiş. Kız için derin bir empati hissetmekten kaçınamazsınız; o masumiyeti temsil ediyor ve duruşu kişisel ve aşkın bir hüzün ortaya çıkarıyor, kaybedilen gençlik ve yas temaları hakkında düşünmeye davet ediyor.