To poruszające dzieło sztuki uchwyca istotę melancholii w doskonale ukazanej scenie. Postać młodej dziewczyny, ubranej w delikatne ubrania, które sugerują szlacheckie pochodzenie, opiera się na grobie, jej głowa delikatnie spoczywa na ramieniu. Materiał lekko spływa wokół niej, odzwierciedlając wdzięk jej bezruchu, podczas gdy jej bose stopy zwisają nad zimnym kamieniem, tworząc kontrast między ciepłem a chłodem grobu. Tło, starannie szczegółowe z gotycką architekturą i stonowanymi tonami, podkreśla jej osamotnienie; prawie wygląda jak grobowiec, kapsułkujący smutną historię stojącą za tym momentem. Można niemal usłyszeć ciszę starego kamienia i poczuć ciężar jej utraconych marzeń w czasie.

Paleta kolorów składa się z delikatnych pasteli i ciepłych tonów ziemi, osiągając harmonię, która przyciąga widza; ta delikatność ostra kontrastuje z ciężką tematyką. Millais stosuje technikę, która w unikalny sposób uchwyca światło, pozwalając mu delikatnie odbijać się od powierzchni ubrań i kamienia, nadając głębokości jej kruchej postaci. Emocjonalna głębia tego dzieła mówi o uniwersalnym doświadczeniu smutku i pragnienia, pięknie wplecionym w tkaninę sztuki. Nie można uniknąć głębokiej empatii w stosunku do dziewczyny; ona ucieleśnia niewinność, a jej postawa odsłania smutek, który jest zarówno osobisty, jak i transcendentny, zapraszając do refleksji nad tematami utraconej młodości i żalu.