W tej urzekającej scenie młoda kobieta stoi blisko okna, a jej delikatne rysy twarzy łapią miękką blask dziennego światła. Ubrana w elegancką niebieską spódnicę i białą chustę, lekko pochyla się do przodu, prawie tańcząc z światłem płynącym przez witraż. Tekstura jej odzieży w piękny sposób kontrastuje z gładkością szkła i misternymi wzorami na bogato kolorowym obrusa. Na stole znajdują się srebrny dzban, miska i drewniane pudło – dowód na zmysł artysty do detali oraz bogactwa zarówno w kolorze, jak i formie.

Spokojna atmosfera wypełniona jest poczuciem cichej introspekcji; czujemy, że podglądamy prywatny moment, być może zerkając do jej myśli, gdy patrzy na zewnątrz. Kobaltowy błękit i ciepłe żółcie harmonizują bez trudu, wciągając nas głębiej w jej świat. Vermeer mistrzowsko uchwyca równowagę między światłem a cieniem, uwydatniając faktury tkanin i odbijające powierzchnie otaczających ją obiektów. Ten obraz nie tylko przedstawia postać; zaprasza nas do podzielenia się ulotnym doświadczeniem. Ujęcie chwili, w której spokój spotyka strumień codziennego życia, pozostawia nas z poczuciem spokoju i refleksji.