Portret natychmiast przyciąga uwagę widza; przedstawiona postać, starszy mężczyzna, siedzi i patrzy na nas prosto z intensywnością, która jest jednocześnie dociekliwa i nieco melancholijna. Mistrzowsko oddane światło, które zdaje się emanować z niewidzialnego źródła, dramatycznie oświetla jego twarz, uwydatniając linie wyryte przez czas i doświadczenie. Ma na sobie bladą, niemal świecącą kurtkę, której tkanina jest oddana z taką wprawą, że można niemal poczuć jej fakturę. W jego dłoni delikatnie spoczywa pędzel, co jest wyraźną wskazówką jego zawodu — bez wątpienia malarza. Kompozycja jest prosta, ale skuteczna, postać jest wyśrodkowana na tle stonowanego, ziemistego tła, skupiając całą uwagę na wyrazie twarzy siedzącego i subtelnej grze światła i cienia. To portret, który wiele mówi o charakterze mężczyzny, jego miejscu w społeczeństwie, a może nawet jego wewnętrznym świecie.