Het portret trekt onmiddellijk de aandacht van de toeschouwer; het onderwerp, een oudere man, zit en kijkt ons recht aan met een intensiteit die zowel vragend als enigszins melancholiek is. Het meesterlijk weergegeven licht, dat lijkt te komen uit een onzichtbare bron, verlicht dramatisch zijn gezicht en benadrukt de lijnen die door tijd en ervaring zijn geëtst. Hij draagt een licht, bijna lichtgevende jas, waarvan de stof zo vakkundig is weergegeven dat je de textuur bijna kunt voelen. Een penseel rust zachtjes in zijn hand, een duidelijke indicatie van zijn beroep – ongetwijfeld een schilder. De compositie is eenvoudig maar doeltreffend, de figuur staat centraal tegen een gedempte, aardse achtergrond, en richt alle aandacht op de uitdrukking van de geportretteerde en het subtiele spel van licht en schaduw. Het is een portret dat veel zegt over het karakter van de man, zijn plaats in de samenleving en misschien zelfs zijn innerlijke wereld.