W tej ekspresyjnej scenie przedstawione są trzy kobiety, które spokojnie kąpią się w jasnym od słońca pomieszczeniu; ich łagodne kształty i spokojne twarze odzwierciedlają moment ciszy i intymności. Centralna postać, z gracją siedząca na niskiej drewnianej ławce, zamyślona patrzy w dal, jej włosy ozdobione są wyrazistym czerwonym kwiatem, który pięknie kontrastuje z jej bladą skórą. Pozostałe dwie kobiety, zatopione w rozmowie, dodają atmosfery koleżeństwa, wzmocniając uczucie domowości w przestrzeni. Płytki basen dominuje w dolnej części pomieszczenia, błyszcząc, gdy łapie światło, które wpada wysokimi oknami; łagodnie przyciąga wzrok w dół, prawie zapraszając do uczestnictwa w ich intymnym momencie.

Kompozycja jest starannie zorganizowana, a ciepłe odcienie ochrowych ścian tworzą przytulną atmosferę. Paleta barw różni się od miękkich, ziemistych bursztynów po głębsze i bardziej żywe odcienie, takie jak królewski fiolet sukni jednej z kobiet oraz jaskrawe pomarańcze owoców ustawionych obok basenu. Ta paleta wywołuje poczucie ciepła i zmysłowości; przenosi widza do innej epoki, bogatej w tekstury i estetykę. Cienista figura w tle, być może reprezentująca temat śmiertelności lub upływu czasu, stoi w milczeniu, kontrastując wyraźnie z radosną atmosferą kobiet. To zestawienie tworzy poczucie napięcia, podkreślając efemeryczną naturę młodości i piękna w kontekście codziennego życia.

Historycznie, ten obraz odzwierciedla fascynację egzotyką i Wschodem pod koniec XIX wieku, gdy artyści zachodni poszukiwali inspiracji w kulturach poza ich własnymi. Technika artysty błyszczy w starannie dopracowanych detalach — od misternych wzorów dywanu po delikatne przedstawienia odcieni skóry — zapraszając widzów nie tylko do bycia świadkami, ale także do zaangażowania się w subtelności sceny. Emocjonalnie, odbija się w nim nostalgiczna piękność, skłaniając do refleksji nad ulotnymi momentami, które stanowią nasze istnienie.