W tym intymnym dziele kobieta w klęku, pochłonięta swoją pracą, wchodzi w głęboką interakcję z naturą. Scena rozwija się na tle stonowanych kolorów; dominują ziemiste brązy i delikatne zielenie, otulając kompozycję poczuciem spokoju i prostoty. Kobieta, ubrana w skromne odzienie, pochyla się nad koszem, jakby zbierała coś cennego z ziemi – być może małe pędy lub plony, które symbolizują utrzymanie i przetrwanie. Jej postawa odzwierciedla oddanie i ciężką pracę, oferując wgląd w życie klasy wiejskiej.