Αυτό το συγκινητικό έργο τέχνης αποτυπώνει την ουσία της μελαγχολίας σε μια υπέροχα εκφρασμένη σκηνή. Η μορφή ενός νεαρού κοριτσιού, ντυμένου με λεπτά ρούχα που υποδηλώνουν ευγενική καταγωγή, ξαπλώνει πάνω σε έναν τάφο, με το κεφάλι της να στηρίζεται απαλά στον αγκώνα της. Ο ιστός κυλάει απαλά γύρω της, αντηχώντας την κομψότητα της ακινησίας της, ενώ τα γυμνά της πόδια κρέμονται πάνω από το κρύο πέτρωμα, δημιουργώντας μια αντίθεση μεταξύ ζεστασιάς και κρύου του τάφου. Το φόντο, που έχει λεπτομερές γοτθικό αρχιτεκτονικό και ήπιες αποχρώσεις, επισημαίνει την απομόνωσή της· αισθάνεται σχεδόν σαν μια ταφή, περιέχοντας την λυπηρή ιστορία πίσω από αυτή τη στιγμή. Μπορείτε σχεδόν να ακούσετε τη σιωπή της αρχαίας πέτρας και να νιώσετε το βάρος των χαμένων ονείρων της στον χρόνο.

Η χρωματική παλέτα είναι γεμάτη με απαλούς παστέλ και θερμούς γήινους τόνους, επιτυγχάνοντας μια αρμονία που προσελκύει τον θεατή· αυτή η τρυφερότητα αντιτίθεται έντονα στην βαριά θεματολογία. Ο Millais χρησιμοποιεί μια τεχνική που αποτυπώνει το φως με μοναδικό τρόπο, επιτρέποντάς του να ανακλάται απαλά στις επιφάνειες των ρούχων και της πέτρας, προσδίδοντας βάθος στην εύθραυστη μορφή της. Η συναισθηματική βάθος αυτού του έργου μιλάει για την καθολική εμπειρία της θλίψης και της επιθυμίας, υφαίνοντας όμορφα το ύφασμα της τέχνης. Δε μπορείς να αποφύγεις να νιώσεις μια έντονη συναισθηματική σύνδεση με το κορίτσι; Ενσαρκώνει την αθωότητα, και η στάση της αποκαλύπτει έναν πόνο που είναι ταυτόχρονα προσωπικός και υπερβατικός, προσκαλώντας σε να σκεφτείς θέματα χαμένης νεότητας και πένθους.