Bu şık eserde, akışkan beyaz bir elbise giymiş bir kadın, ahşap bir sandalyede zarif bir şekilde oturuyor; bakışı, hem davetkar hem de içe dönük. Elbisesinin yumuşak drapeleri, klasik zarafeti anımsatıyor ve izleyicinin gözünü çekiyor, böylece doku üzerindeki hafif ışık ve gölge oyununu takdir etmesini sağlıyor. Açık renkli saçları, yumuşak bukleler halinde şekillendirilmiş, ince hatlarını çerçeveleyerek sıcaklık ve nazik bir his veriyor. Sol elinde bir parça kumaş tutarak, belki de annelik görevlerini hatırlatıyor, beden diliyle sakin bir güven veriyor. Sağında, küçük bir beşik sahneye zarif bir şekilde entegre edilmiş ve belki de baktığı çocuk orada yatıyor olarak düşünülmüş bir aile bağı ima ediliyor.

Sanatçının seçtiği yumuşak renk paleti, samimi bir atmosferi güçlendiriyor, başlıca yumuşak beyazlar, kremler ve açık kahverengilere dayandırıyor. Bu renk tonları sadece huzur duygusu sunmakla kalmaz, aynı zamanda konunun saflığını ve annelik zarafetini vurgular. David’in fırça çalışması, dokularla doludur; yumuşak kumaşların canlılığı, sandalyenin daha sert hatlarıyla yumuşak bir tezat oluşturur. Bu tezat, izleyiciyi bu samimi zamana çekerek uyumlu bir kompozisyon yaratır. Bu sanatı izlerken, 18. yüzyılın sonundaki toplumsal değerleri hatırlıyoruz, burada annelik kutlanır ve kadınlar güç ve zarafet taşıyan varlıklar olarak görülür, hem evi hem de kalbi besleyenler.