W tym wykwintnym dziele kobieta w płynnej białej sukni z gracją siedzi na drewnianym krześle, a jej wzrok jest zarówno zapraszający, jak i refleksyjny. Miękkie draperie jej stroju, przypominające klasyczną elegancję, przyciągają uwagę, umożliwiając widzowi docenienie subtelnego gry światła i cienia na tkaninie. Jej jasne włosy, stylizowane w miękkie loki, otaczają jej delikatne rysy, przekazując ciepło i delikatność. W lewej ręce trzyma kawałek materiału, być może przypomnienie o swoich macierzyńskich obowiązkach, podczas gdy jej mowa ciała rezonuje z spokojną pewnością siebie. Po jej prawej stronie mała kołyska jest subtelnie zintegrowana w scenie, sugerując więź rodzinną—być może dziecko, które się opiekuje, leży w jej wnętrzu.

Wybór delikatnej palety kolorów przez artystę zwiększa intymną atmosferę, bazując głównie na jasnych bielach, kremach i jasnych brązach. Te odcienie nie tylko oferują uczucie spokoju, ale również podkreślają czystość i macierzyńską wdzięczność tematu. Pociągnięcia pędzla Davida są pełne tekstury; witalność miękkich tkanin delikatnie kontrastuje z bardziej sztywnymi konturami krzesła. To kontrast tworzy harmonijną kompozycję, przyciągającą widza do tego intymnego momentu. Patrząc na to dzieło sztuki, przypominamy sobie o oświeceniowych wartościach społeczeństwa końca XVIII wieku, kiedy macierzyństwo było celebrowane, a kobiety postrzegano jako istoty łączące siłę i delikatność, pielęgnujące zarówno dom, jak i serce.