Sahne, bir tarafı uzun ağaçlarla, diğer tarafı tarlalarla çevrili sessiz bir kır yolunda geçiyor; huzurlu bir kırsal atmosfer yaratıyor. Bir kadın kararlı adımlarla yürürken bir elinde büyük bir sepet tutuyor, omzunda bir tırmık var ve yanında üç çocuk ona eşlik ediyor. İki çocuk keçi tarafından çekilen küçük bir arabayı itiyor, içinde bir çocuk oturuyor; bu, günlük yaşam ve emek dolu sıcak bir aile anını yansıtıyor. Yumuşak yeşil, kahverengi ve toprak tonlarından oluşan doğal renk paleti ve gökyüzünden süzülen hafif ışık, uzun bir günün ardından sakin ve nostaljik bir his uyandırıyor.

Sanatçının hassas fırça darbeleri yaprakların ve toprağın dokusunu vurguluyor; kompozisyon, izleyicinin bakışını sisli bir uzaklığa doğru yönlendirerek hasat sonrası bir yolculuğu veya dönüşü ima ediyor. Bu eser, kırsal yaşamı alçakgönüllü bir şekilde betimleyerek emeğin sessiz onurunu ve aile bağlarını kutluyor. Işık ve gölgenin ince oyunu esere derinlik katıyor ve düşünmeye davet ediyor; 19. yüzyıl realizmi geleneği içinde samimi ve sıcak bir şekilde günlük sahneleri yakalıyor.