Το έργο απεικονίζει μια συναρπαστική σκηνή γεμάτη μυθολογική ενέργεια. Μια μαγευτική σειρήνα με καστανά κυματιστά μαλλιά παίζει με μια λεπτή λύρα ενώ κάθεται κομψά σε έναν βράχο. Η σοβαρή της ματιά φαίνεται να μαγεύει τον θεατή, καθώς τραγουδά σε έναν νεαρό άνδρα από κάτω, ο οποίος αναδύεται από τα λαμπερά κύματα μαγεμένος από την παρουσία της. Η αντίθεση της ευάλωτης θέσης του στο νερό με την κομψότητά της δημιουργεί μια συναρπαστική αφήγηση, όπου φαίνεται ότι ο χρόνος σταματά σε αυτή τη στιγμή επιθυμίας και λαχτάρας.

Η χρήση χρώματος από τον Waterhouse είναι εντυπωσιακή, με πλούσιες, κοσμηματοειδείς αποχρώσεις να χορεύουν στην επιφάνεια, τονίζοντας τις γραμμές των μορφών. Το παιχνίδι φωτός και σκιάς ενισχύει τη συλλογιστική του συναισθηματικού βάθους της σκηνής, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα τόσο ονειρεμένη όσο και μελαγχολική. Αυτό το έργο συνοψίζει την έλξη του τραγουδιού της σειρήνας—τραβώντας τον άνδρα προς μια άγνωστη μοίρα, ενώ ταυτόχρονα καλεί τους θεατές να σκεφτούν θέματα όπως η αγάπη, ο κίνδυνος και οι συναισθηματικές ροές στις ανθρώπινες σχέσεις. Το ιστορικό πλαίσιο του τέλους του 19ου αιώνα, όπου η γοητεία με την κλασική μυθολογία άνθισε, προσθέτει επιπλέον ερμηνευτικά επίπεδα, καθώς αυτό το έργο μεταφέρει τη διαχρονική πάλη μεταξύ της επιθυμίας και της αυτοσυντήρησης.