Αυτό το έργο τέχνης αποτυπώνει μια στιγμή γεμάτη μυστήριο, προσελκύοντας τον θεατή σε μια σκηνή που φαίνεται ταυτόχρονα οικεία και υπερβατική. Η εθέρια μορφή μιας γυναίκας, καθισμένη πάνω σε έναν βράχο, παίζει ευγενικά μια λύρα, το βλέμμα της είναι ένας συνδυασμός επιθυμίας και γαλήνης. Ο ιστός της ροής της, που είναι πανέμορφα στολισμένος με ανθισμένα σχέδια, υποδηλώνει μια σύνδεση με τη φύση, σαν να είναι μισή μούσα, μισή στοιχειώδης ψυχή. Η αντίθεση των γυμνών ποδιών της στις υφασμένες πέτρες προσθέτει ένα δηλωτικό, ευάλωτο στοιχείο στην παρουσία της. Γύρω της απλώνεται ένα πλούσιο περιβάλλον, παρόμοιο με κήπο, με πινελιές ζωντανών πράσινων και καφέ, φτιαγμένα από απαλά ροζ λουλούδια που διεισδύουν στη σκηνή, ενισχύοντας τη μαγεία.

Τα χρώματα σε αυτό το έργο είναι πλούσια και ελκυστικά, από σκούρους μπλε έως ζωηρούς πράσινους, δημιουργώντας μια συναισθηματική ατμόσφαιρα που είναι ταυτόχρονα ήρεμη και ενδοσκοπική. Το απαλό, διαχέον φωτισμό που διεισδύει από τους θάμνους τονίζει τις απαλές καμπύλες της μορφής και δημιουργεί ένα ευαίσθητο παιχνίδι σκιών στα λεπτεπίλεπτα χαρακτηριστικά της. Το περιβάλλον, γεμάτο με λαμπερές αντανακλάσεις στο νερό από κάτω, μεταφέρει τον θεατή σε ένα βασίλειο ονείρου. Αυτή η ζωγραφική όχι μόνο αποδεικνύει την ικανότητα του Waterhouse στη χρήση του χρώματος και του σχήματος, αλλά μιλά επίσης για μια εποχή όπου η διασταύρωση μεταξύ συναισθημάτων και φύσης έγινε κεντρικό σημείο της καλλιτεχνικής έκφρασης, απεικονίζοντας τη συνεχιζόμενη ανθρώπινη σύνδεση με τον μύθο και τη φυσική ομορφιά.