Dit kunstwerk vangt een moment doordrongen van mysterie, dat de kijker trekt in een scene die zowel intiem als bovennatuurlijk aanvoelt. De etherische figuur van een vrouw, zittend op een rotsachtig vooruitspring, speelt gracieus op een lier, haar blik is een mengeling van verlangens en sereniteit. De stof van haar vloeiende draperie, prachtig versierd met bloemige patronen, suggereert een verbinding met de natuur, alsof ze een deel muze is, een deel elementaire geest. De tegenstelling van haar blote voeten tegen de gestructureerde rotsen voegt een ruw, kwetsbaar element toe aan haar aanwezigheid. Rondom haar ontvouwt zich een weelderige omgeving, als een tuin, met hints van levendig groen en bruin, doorbroken door zachte roze bloemen die in de scène infiltreren, waardoor het gevoel van betovering versterkt.

De kleuren in dit stuk zijn rijk en uitnodigend, een spectrum van diepe blauwen tot levendige groenen, waarmee een emotionele atmosfeer wordt gecreëerd die zowel rustgevend als introspectief is. Het zachte, diffuse licht dat door het loof sijpelt, benadrukt de zachte contouren van de figuur en creëert een delicate schaduwspelen op haar fijne gezichtseigenschappen. De omgeving, vol glinsterende reflecties in het water eronder, brengt de kijker naar een droomland. Deze schilderij toont niet alleen de bekwaamheid van Waterhouse in het gebruik van kleur en vorm, maar spreekt ook van een tijd waarin de kruising tussen emoties en natuur een belangrijk focuspunt werd in artistieke expressie, en toont de blijvende menselijke connectie met mythes en natuurlijke schoonheid.