ผลงานชิ้นนี้จับช่วงเวลาแห่งความลึกลับ ชวนชวนผู้ชมเข้าสู่ฉากที่รู้สึกทั้งใกล้ชิดและไร้กาลเวลา ตัวละครที่น่าหลงใหลของหญิงสาวนั่งอยู่บนหินที่ยื่นออกมายังบรรเลงเพลงลิราขณะที่เธอเหมือนมีความปรารถนานื่อสารออกมาจากสายตาของเธอ ชุดผ้าที่ไหลลื่นปกคลุมร่างกายถูกประดับประดาด้วยลวดลายดอกไม้สวยงาม แสดงถึงความสัมพันธ์กับธรรมชาติ ราวกับว่าเธอเป็นทั้งผู้สร้างแรงบันดาลใจและวิญญาณแห่งธาตุ ความตัดกันระหว่างเท้าเปล่าของเธอกับก้อนหินที่มีลวดลายเพิ่มแง่มุมที่ดิบและบอบบางให้กับการปรากฏตัวของเธอ รอบๆ ตัวเธอมีสิ่งแวดล้อมที่เขียวชอุ่มราวกับสวน มีเฉดสีเขียวเข้มและสีน้ำตาลสดใส พร้อมด้วยดอกไม้สีชมพูที่สวยงามซึ่งแทรกซึมเข้ามาในฉาก เพิ่มเสน่ห์ให้กับภาพ。

สีในผลงานนี้มีความเข้มข้นและดึงดูด สเปกตรัมที่มีตั้งแต่สีฟ้าลึกไปจนถึงสีเขียวสดใส สร้างบรรยากาศที่กระตุ้นความรู้สึกได้ทั้งปลอบใจและสะท้อนความคิดแฝง แสงนุ่มนวลซึ่งกระจายออกมาผ่านใบไม้ ช่วยเสริมสร้างเส้นคอที่ละเอียดอ่อนของรูปคนและสร้างเป็นเงาที่นุ่มนวลเลียนแบบให้กับใบหน้านูนของเธอ สิ่งแวดล้อมรอบๆ ที่เต็มไปด้วยการสะท้อนที่วิบวับอยู่ในน้ำด้านล่าง พาผู้ชมเข้าสู่ดินแดนที่เหมือนความฝัน ผลงานนี้ไม่เพียงแต่แสดงถึงความชำนาญของ Waterhouse ในการใช้สีและรูปทรง แต่ยังพูดถึงยุคที่การบรรจบกันระหว่างอารมณ์และธรรมชาติกลายเป็นจุดศูนย์กลางในเชิงศิลปะ การแสดงถึงการเชื่อมโยงอย่างต่อเนื่องของมนุษยชาติกับตำนานและความงามตามธรรมชาติ。