Μια τρυφερή αλληλεπίδραση μύθου και συναισθήματος εκδηλώνεται σε αυτό το εξαιρετικό έργο. Αριστερά, η Έχω απεικονίζεται σε μια απαλή και στοχαστική στάση, το γυμνό δέρμα της ακτινοβολεί κάτω από το σποραδικό φως του ήλιου. Φαίνεται να έλκεται από τον Νάρκισσο, ο οποίος βρίσκεται αδιάφορος δίπλα σε μια ήρεμη λίμνη. Οι πινελιές του Waterhouse αναδεικνύουν με εξαιρετικό τρόπο τις λεπτές, ρευτές γραμμές της αρχαίας ελληνικής ένδυσης, η οποία πέφτει χωρίς κόπο, προκαλώντας αίσθηση τόσο θηλυκότητας όσο και ευθραυστότητας. Η πλούσια πράσινη φύση γύρω από τη σκηνή λειτουργεί σχεδόν ως σιωπηλός μάρτυρας, περίπλοκη η σύνδεση τους ενώ ταυτόχρονα αποκαλύπτει τη διάσπαση που προκαλεί η εμμονή του Νάρκισσου με την ίδια του την αντανάκλαση. Το αναταραγμένο νερό αντανακλά την εικόνα του, καταγράφοντας την ουσία της ανεκτότητας της ομορφιάς, ενώ οι άγριες ανθοφορίες στραμμένες προς το βλέμμα του συμβολίζουν την πρόσκαιρη φύση της επιθυμίας.

Ωστόσο, υπάρχει και ένα στοιχείο προειδοποίησης. Οι βαθιές υδάτινες περιοχές κρύβουν όχι μόνο τον Νάρκισσο αλλά και την τραγωδία. Η παλέτα χρωμάτων – ένας αρμονικός συνδυασμός απαλών παστέλ και πλούσιων γήινων τόνων – προσδίδει στη σκηνή ήρεμη αλλά και μελαγχολική αίσθηση. Κάθε ζωγραφική πινελιά μεταφέρει μια σιωπηλή επιθυμία, διερευνώντας την ανυπαρξία και την εμμονή στον έρωτα. Ο Waterhouse υπογραμμίζει τον πόνο της επιθυμίας, καλώντας τους θεατές να αναλογιστούν τις δικές τους εμπειρίες από τον πόθο και την απώλεια. Η μύθος που είναι βαθιά ριζωμένος στη ελληνική παράδοση, βρίσκει αντήχηση στους θεατές, διασχίζοντας το χρόνο και μας υπενθυμίζει τους κινδύνους της ματαιοδοξίας και της εγωιστικής αγάπης.