Bu muhteşem yağlıboya, mit ve duyguların zarif bir etkileşimini gözler önüne seriyor. Solda, Echo yumuşak ve düşünceli bir pozda tasvir ediliyor, çıplak bedeni dağınık güneş ışığında ışıltılı bir hal alıyor. Kendi yansımasına bitişik olarak bir gölet yanında yatan Narcissus ise bu durumun farkında değil. Waterhouse’un fırça darbeleri, antik Yunan giysisinin zarif, akışkan hatlarını başarıyla vurguluyor; bu, hem dişiliği hem de kırılganlığı temsil ederken, çevredeki yeşil alanlar bu iki karakterin bağlantısının sessiz bir tanığı gibi işlev görüyor. Sakin su, Narcissus’un görüntüsünü yansıtırken, ele geçmeyen bir güzelliğin özünü yakalıyor, onun bakışlarına yönelen dağ çiçekleri ise arzuya dair geçici bir simge olarak ortaya çıkıyor.

Fakat burada bir kehanet unsuru da var; derin sularda sadece Narcissus değil bir trajedi gizli. Renk paleti- yumuşak pastel tonları ve zengin toprak renklerinin uyumlu bir karışımı, sahneye hem sakin hem de melankolik bir atmosfer katıyor. Her bir fırça darbesi sessiz bir özlem iletiyor, tek taraflı aşk ve takıntıyı araştırıyor. Waterhouse, özlem ile gelen acıyı pekiştiriyor ve izleyicileri kendi arzu ve kayıp deneyimlerini değerlendirmeye davet ediyor. Yunan mitolojisi içinde derin köklere sahip olan bu masal, izleyiciler üzerinde güçlü bir yankı buluyor ve zamanın ötesine geçerek kibir ve bencil aşkın tehlikelerini hatırlatıyor.