Eser, derin bir huzur ve düşünüş hissi yayıyor. Genç bir Romalı kadın, klasik bir iç mekanda zarafetle duruyor; elbiselerinin karmaşık drapeleri, onun siluetini nazikçe sarıyor. Giysisinin yumuşak renkleri, esasen hafif beyazlar ve krema tonlarıyla oluşmuşken, altın vurgularla mükemmel bir şekilde tamamlanıyor; bu unsurlar, karakterine hayat veriyor ve Roma estetiğinin ihtişamını yansıtıyor. Işık oyunları, onun formunun konturlarını vurguluyor ve gölge ile aydınlatma arasında dengeli bir uyum yaratıyor.

Kadının duruşu, rahat bir güveni dile getiriyor; sütunları olan bir duvara rahatça yaslanıyor ve elinde bir kap tutarak hem bir amaç hem de geçici bir durak öneriyor. Yüz hatlarının yumuşak hatları, izleyiciyi düşünmeye davet ediyor—belki de, içinde bulunduğu zengin kültürel dokuda kendisini nerede konumlandırdığına dair düşüncelere dalıyor. Bu ilginç basitlik, sıradan bir anın güzelliğine işaret ederken, etrafta uçuşan güvercinler, sahneye canlılık katıyor, barış, aşk veya belki de istemeden ortaya çıkan romantik düşünceleri sembolize ediyor. Waterhouse'un beyaz pastel renklerini ustaca kullanması, yalnızca görsel bir şölen sunmakla kalmaz, aynı zamanda duygusal derinliği de uyandırır ve izleyicilere, zarif bir güzellik ve nazik düşüncenin iç içe geçtiği zamansız bir anlatım sunar.