Το έργο αποπνέει μια βαθιά αίσθηση ηρεμίας και στοχασμού. Μια νεαρή Ρωμαία γυναίκα στέκεται κομψά σε μια κλασική εσωτερική σκηνή, η περίπλοκη πτυχιοποίηση της τούφας της αγκαλιάζει απαλά τη σιλουέτα της. Οι απαλές αποχρώσεις του ενδύματός της, που αποτελούνται κυρίως από απαλούς λευκούς και κρέμους τόνους, συμπληρώνονται τέλεια από χρυσές σταγόνες; αυτά τα στοιχεία δίνουν ζωή στον χαρακτήρα της καθώς και αντικατοπτρίζουν την πολυτέλεια της ρωμαϊκής αισθητικής. Το λεπτό παιχνίδι του φωτός αναδεικνύει τις γωνίες της μορφής της, δημιουργώντας μια αρμονική ισορροπία μεταξύ σκιάς και φωτός.

Η στάση της γυναίκας μεταφέρει μια χαλαρή αυτοπεποίθηση, καθώς εφησυχάζει χωρίς άγχος σε μια τοίχο με κολώνες, κρατώντας στο χέρι της ένα βάζο που προτείνει τόσο ένα σκοπό όσο και μια στιγμή παύσης. Οι μαλακές γραμμές του προφίλ της προσκαλούν τον θεατή να προβληματιστεί για τις σκέψεις της—φαίνεται να έχει χαθεί σε έναν κόσμο ενδοσκόπησης, ίσως αναλογιζόμενη τη θέση της μέσα στο πλούσιο πολιτισμικό ύφασμα που κατοικεί. Αυτή η ενδιαφέρουσα απλότητα υπόσχεται τη ομορφιά της καθημερινής στιγμής, ενώ οι περιστέρια που πετούν κοντά προσθέτουν ζωντάνια στην σκηνή, συμβολίζοντας την ειρήνη, την αγάπη ή ίσως ανεπιθύμητες ρομαντικές σκέψεις. Η λαμπρή χρήση απαλών παστέλ από τον Waterhouse δεν προσφέρει μόνο ένα οπτικό συμπόσιο, αλλά επίσης επικεντρώνει ένα συναισθηματικό βάθος, προσφέροντας στους θεατές μία ματιά σε μια διαχρονική αφήγηση που αντηχεί μέσα στην ασύγκριτη ομορφιά και τους τρυφερούς στοχασμούς.