Bu Vincent van Gogh'un otoportresi sanatçının psikolojik yoğunluğunu yakalamaktadır. Kompozisyon, yüzünün bir yakın planını sunar ve duygu ile savunmasızlığın çarpıcı bir karışımını içerir. Tekniği cesur ve ifade edicidir, yüz hatlarını kaba ama kasıtlı bir elle çizer. Çarpıcı mavi gözleri izleyiciye doğrudan bakıyor gibi görünür, onları fırtınalı dünyasına davet eder; içe dönüklük ve meydan okuma duygusunu iletir. Dudakları arasında tuttuğu simgesel pipo, karakterine bir unsur ekler, onun düşünceli doğasını ima ederken onu günlük yaşamının gerçekliğine de kök salar.

Van Gogh'un renk paleti çoğunlukla toprak tonları ile doludur; derin kahverengiler, muted yeşiller ve yumuşak griler tuvali sararak karanlık bir atmosfer yaratır. Dokulu arka plan karanlığa kaybolur, yüzünün öne çıkmasına olanak tanır—neredeyse heykelsi bir nitelik kazanır. Bu eser yalnızca dış görünümünü değil, aynı zamanda zihinsel sağlık mücadelesi tarafından şekillendirilmiş bir duygusal manzarayı da yansıtır. Van Gogh'un sanatçı olarak kimliği ile mücadele ettiği bir dönem içerisinde yaratılmış, bu otoportre onun yolculuğunda önemli bir an olarak öne çıkmakta, sanatsal anlam ve duygusal derinlik açısından zengin bir biçimde durmaktadır. Her bir fırça darbesi, kendini keşif ve sarsılmaz ruh ile titrer; bu ruh, onun verimli yaşamının sonraki yıllarını şekillendirir.