Dit zelfportret van Vincent van Gogh vangt de psychologische intensiteit van de kunstenaar. De compositie toont een close-up van zijn gezicht, doordrenkt met een opvallende mix van emotie en kwetsbaarheid. De techniek is gedurfd en expressief, waarbij de contouren van zijn gezicht worden omkreist met een ruwe maar weloverwogen hand. Zijn doordringende blauwe ogen lijken rechtstreeks naar de kijker te kijken en nodigen hen uit in zijn turbulente wereld; ze communiceren een gevoel van zowel introspectie als uitdaging. De iconische pijp tussen zijn lippen voegt een element van karakter toe, suggereert zijn contemplatieve aard en verankert hem tegelijk in de realiteit van zijn dagelijks leven.

Van Gogh's kleurenpalet is overwegend aardetinten; diepe bruin-, gedempte groen- en zachte grijstinten omhullen het doek en creëren een sombere sfeer. De getextureerde achtergrond vervaagt in de duisternis, waardoor zijn gezicht als het middelpunt naar voren komt—bijna sculpturaal in kwaliteit. Dit werk reflecteert niet alleen zijn fysieke verschijning, maar ook een emotioneel landschap dat is gevormd door zijn strijd met mentale gezondheid. Gecreëerd in een periode waarin Van Gogh worstelde met zijn identiteit als kunstenaar, staat dit zelfportret als een cruciaal moment in zijn reis, rijk aan artistieke betekenis en emotionele diepgang. Elke penseelstreek trilt van zelfontdekking en de onwrikbare geest die zijn latere jaren van productieve leven heeft gekenmerkt.