Bu sakin sahne, sakin bir denize bakan güneşli mermer terasta oturan iki figür arasında nazik bir anı yakalıyor. Sağdaki kadın, akışkan, soluk yeşil bir elbise giymiş, yumuşak ve şeffaf kumaşıyla zarif bir zarafet yayıyor. Elinde gevşekçe tuttuğu narin bir çiçek buketi var. Onun yumuşak ifadesi ve rahat duruşu, başını eğip kadının elini öpen soldaki figürle tezat oluşturuyor; bu, saygı ya da veda jesti olabilir. Mermer yüzey ve figürlerin dökümlü giysilerindeki ışık ve gölge oyunu, doğal detay ve doku ustalığını gözler önüne seriyor. Yumuşak ama parlak renk paleti—soluk mavi, yeşil ve krem tonları—huzurlu bir atmosfer yaratıyor ve sahne, öğleden sonra güneşinin sıcak, altın ışığıyla yıkanmış gibi görünüyor.

Kompozisyonun dengesi, figürlerin konumu, kadının elbisesinin akıcı çizgileri ve arkalarında uzanan geniş ufuk çizgisiyle sağlanmış; izleyicinin gözünü sakin deniz manzarasına yönlendiriyor. Bu resim, aşk, veda ve hassas insan ilişkileri temaları üzerine düşünmeye davet ediyor; sanatçının ince fırça darbeleri ve ton geçişleri duygusal derinliği artırıyor. Klasik ortam ve kıyafetler antik dünyayı çağrıştırıyor; bu, 19. yüzyıl akademik resminin tipik özelliği olup, idealize edilmiş güzelliği duygusal derinlikle harmanlayarak izleyicinin hayal gücünde sessizce yankılanan zamansız bir anlatı yaratıyor.