Ta spokojna scena ukazuje czuły moment między dwoma postaciami siedzącymi na nasłonecznionym marmurowym tarasie z widokiem na spokojne morze. Kobieta po prawej, ubrana w zwiewną, bladozieloną suknię z miękkiego, przezroczystego materiału, emanuje delikatną gracją, trzymając w jednej ręce subtelny bukiet kwiatów. Jej łagodny wyraz twarzy i zrelaksowana postawa kontrastują z postacią po lewej, która wydaje się bardziej zamyślona, pochyla głowę i całuje dłoń kobiety w geście szacunku lub pożegnania. Subtelna gra światła i cienia na marmurowej powierzchni oraz fałdach ubrań ukazuje mistrzostwo naturalistycznych detali i faktury. Stonowana, lecz świetlista paleta barw — miękkie błękity, zielenie i kremowe biele — tworzy spokojną atmosferę, kąpiąc scenę w ciepłym, złotym blasku, który sugeruje popołudniowe światło słoneczne.

Równowaga kompozycyjna osiągnięta jest dzięki rozmieszczeniu postaci, falistym liniom sukni kobiety oraz rozległemu horyzontowi za nimi, który prowadzi wzrok widza ku spokojnemu morskiemu pejzażowi. Obraz ten zaprasza do refleksji nad tematami miłości, rozstania i delikatnych ludzkich więzi, podkreślonych wyrafinowanym pociągnięciem pędzla artysty i subtelnymi przejściami tonalnymi. Klasyczne otoczenie i stroje nawiązują do starożytnego świata, co jest cechą XIX-wiecznego malarstwa akademickiego, łączącego idealizowane piękno z głębią emocjonalną i tworzącego ponadczasową narrację, która cicho rezonuje w wyobraźni widza.