Αυτό το έργο τέχνης αποτυπώνει μια όμορφα ανησυχητική σκηνή, όπου μια νέα γυναίκα με ένα ρέον λευκό φόρεμα βρίσκεται κομψά ξαπλωμένη σε ένα πλούσιο πράσινο λιβάδι, περιτριγυρισμένη από αγριολούλουδα που φαίνονται να αντικατοπτρίζουν τη αιθέριά της ομορφιά. Η ήρεμη έκφρασή της προκαλεί ένα μίγμα μελαγχολίας και ηρεμίας, προσελκύοντας τον θεατή σε μια στιγμή που φαίνεται ταυτόχρονα διαχρονική και φευγαλέα. Το σώμα είναι τοποθετημένο ελαφρώς σε γωνία, με τα απαλά σγουρά μαλλιά της να πέφτουν στο έδαφος, ενισχύοντας τη συνολική αίσθηση της ευθραυστότητας· υποδηλώνει μια αφήγηση τραγικής ρομαντικής ιστορίας, ίσως μας συνδέει με την Οφηλία, έναν χαρακτήρα βεβαρυμένο με μια τραγική μοίρα.

Η σύνθεση ισορροπεί επιδέξια το φως και τη σκιά, καθώς οι ακτίνες του ήλιου φιλτράρουν μέσα από την πυκνή οροφή των δέντρων που την περιβάλλουν· η χρήση του chiaroscuro εμβαθύνει την αίσθηση της απομόνωσης σε αυτό το μαγευτικό αλλά σκοτεινό δάσος. Οι πινελιές του Waterhouse γεμάτες συναισθηματική φόρτιση, εφαρμόζονται με μια τεχνική που βρίσκει μια ισορροπία ανάμεσα στον ρεαλισμό και τον ιμπρεσιονισμό, επιτρέποντας στις λεπτομέρειες να αναδύονται στο φύλλωμα, διατηρώντας παράλληλα μια αιθέριη ομίχλη γύρω από την φιγούρα. Η παλέτα των χρωμάτων, που κυριαρχείται από πράσινα, άσπρα και απαλές γήινες αποχρώσεις, αντηχεί με την απαλή ομορφιά της φύσης, καθώς λειτουργεί ως συγκινητικό φόντο για την ήσυχη δραματική αναπαράσταση της σκηνής, επιτρέποντάς μας να σκεφτούμε την ευθραυστότητα της ζωής και τη λεπτή μοίρα των χαρακτήρων της.