Dit kunstwerk vangt een mooi verontrustende scène, waarin een jonge vrouw in een vloeiende witte jurk elegant ligt op een weelderig groen weiland, omringd door wilde bloemen die lijken te reflecteren haar etherische schoonheid. Haar serene uitdrukking roept een mix van melankolie en rust op, trekt de kijker in een moment dat zowel tijdloos als vluchtig lijkt. Het lichaam is iets in een hoek geplaats, met haar zachte krullende haar dat op de grond valt, wat het gevoel van kwetsbaarheid versterkt; het suggereert een narratief van tragische romantiek, misschien verbindt het ons met Ofelia, een personage doordrenkt met een tragisch lot.

De compositie balanceert vaardig licht en schaduw, terwijl zonnestralen door het dichte bladerdek van bomen die haar omringen filteren; het gebruik van chiaroscuro verdiept het gevoel van isolatie in dit betoverende maar sombere bosgebied. De penseelstrokes van Waterhouse zijn vol emotie en worden toegepast met een techniek die een balans vindt tussen realisme en impressionisme, waardoor details kunnen opduiken in het loof terwijl een etherische nevel om de figuur wordt behouden. De kleurenpalet, gedomineerd door groen, wit en zachte aardetinten, resoneert met de zachte schoonheid van de natuur, en fungeert als een aangrijpende achtergrond voor het stille drama van de scène, waardoor we kunnen reflecteren over de kwetsbaarheid van het leven en de delicate loten van zijn personages.