De scène ontvouwt zich met een dromerige kwaliteit, alsof gezien door een sluier. Een vrouw, vredig slapend, wordt door twee etherische figuren naar de hemel gedragen, hun vleugels uitgespreid tegen de zachte, wervelende wolken. Ze bewegen met een gratie die gewichtloosheid suggereert, hun vormen vloeien naadloos samen met de atmosferische achtergrond. De techniek van de kunstenaar is meesterlijk; de gladde huid van de vrouw en de delicate texturen van de vleugels contrasteren prachtig met de zachtere, wazigere weergave van de wolken.

Men kan niet anders dan een gevoel van vrede en transcendentie ervaren bij het aanschouwen van dit werk. Het subtiele kleurenpalet van zachtblauw, rozerood en crème-wit draagt bij aan deze vredige stemming. Het spreekt over een reis van aardse zorgen naar een hoger rijk. Het licht speelt over de figuren, verlicht hun gezichten en benadrukt de plooien in hun kleding, wat diepte en dimensie toevoegt. Het is een klassiek voorbeeld van academische kunst, dat een hoge mate van technische vaardigheid en een romantische gevoeligheid toont, en een gevoel van zowel schoonheid als spiritueel verlangen oproept.