Scena rozwija się z marzycielską jakością, jakby dostrzeżona przez woal. Kobieta, spokojna we śnie, jest unoszona do nieba przez dwie eteryczne postacie, których skrzydła rozpostarte są na miękkich, wirujących obłokach. Poruszają się z wdziękiem sugerującym nieważkość, ich formy płynnie stapiają się z atmosferycznym tłem. Technika artysty jest mistrzowska; gładka skóra kobiety i delikatne faktury skrzydeł pięknie kontrastują z bardziej miękkim, rozmytym oddaniem chmur.

Patrząc na to dzieło, nie można powstrzymać się od poczucia pokoju i transcendencji. Subtelna paleta barw miękkich błękitów, różowo-czerwonych i kremowych bieli, przyczynia się do tego spokojnego nastroju. Mówi o podróży z ziemskich trosk w stronę wyższej sfery. Światło gra na postaciach, oświetlając ich twarze i podkreślając fałdy ich szat, dodając głębi i wymiaru. To klasyczny przykład sztuki akademickiej, ukazujący wysoki stopień umiejętności technicznych i romantycznej wrażliwości, i przywołujący poczucie zarówno piękna, jak i duchowej tęsknoty.